Aan jeugdherinneringen ophalen zit naast veel leuke momenten om aan terug te denken ook een nadeel merkte ik gisteren. Geheel onbedoeld stond ik gisteren in de straat van mijn oude lagere school in Eindhoven, de "Onze Lieve Vrouwe Meisjesschool". Ja zo was dat nog in die tijd, jongens en meisjes gescheiden. De school was afgebroken en er stond nu een ongetwijfeld architectureel verantwoordde stadsvernieuwing in de vorm van een bedrijfspand. Naast de school waar vroeger het oude bescheiden PSV stadion stond is nu een UFO neergestreken lijkt het wel. Geen Ufo maar het is wel een reusachtig nieuw voetbalstadion met parkeerplaatsen die de hele buurt domineert. Tegenover mijn school stond de kerk waar ik mijn eerste communie deed. De kerk is bij gebrek aan gelovigen nu een streekmuseum. Ik besloot spontaan de weg naar huis te lopen door verschillende straatjes en het rozenpad, waar geen rozen meer stonden maar een struik van bedenkelijke soort. Alles verandert in 40 jaar en niets is meer hetzelfde als in je herinneringen. Toch liep ik tot mijn verbazing wel moeiteloos naar mijn oude huis, waar ik tot mijn achtste jaar woonde. Toen ik daar een foto van stond te maken kwam de overbuurvrouw net op de fiets thuis en die was wel hetzelfde gebleven, net als ons huis overigens. Nog steeds woonde zij in ons straatje en ze vond het prachtig dat ik er even was. Zo belandde ik voor anderhalf uur bij haar aan de keukentafel om jeugdherinneringen op te halen onder het genot van een kopje thee. Een geweldige ervaring vond ik dat.
Na de thee nog even door de buurt gelopen en zo kwam ik op een verkeerspleintje waar ik vroeger heb leren fietsen.... met losse handen!!! Nu is dat een verkeersvrij speelplein voor de jeugd, maar gefietst wordt er nog steeds.
Op de foto zie je het pleintje waar ik vroeger ook speelde , met in de verte de kerk waar ik mijn communie deed. Naast de toren zie je de lelijke tentakels van de "UFO" welke het PSV stadion is.
Na de thee nog even door de buurt gelopen en zo kwam ik op een verkeerspleintje waar ik vroeger heb leren fietsen.... met losse handen!!! Nu is dat een verkeersvrij speelplein voor de jeugd, maar gefietst wordt er nog steeds.
Op de foto zie je het pleintje waar ik vroeger ook speelde , met in de verte de kerk waar ik mijn communie deed. Naast de toren zie je de lelijke tentakels van de "UFO" welke het PSV stadion is.
6 opmerkingen:
Hoi Caro
Weer op wekelijkse fotokijktocht ,-).
Wat fijn, zo bij de 'oude' buurvrouw op de thee!
Emotioneel, lijkt me ook zo'n wandeling...
Ik hou heel veel van de foto van de zwart/wit foto van het voortuintje...
En ik ben benieuwd naar meer geexperimenteer met de lensbaby!
Prachtig verhaal, Caro!
Door je verhaal te lezen laaiden er in mijn hoofd spontaan een aantal jeugdherinneringen op.
Op 40 jaar kan er veel veranderen,maar dat is niet altijd ten goede. Zoals de rozen die verdwenen zijn, of lelijke gebouwen in de plaats van knusse plekken. Of het snoepwinkeltje dat nu een kapperszaak is.
Je hebt gelijk Martine. Het kleine supermarktje waar ik altijd duimdrop (kennen jullie dat ook?) en salmiacpoeder (ook zo lekker) haalde voor 5 centjes is nu een soort wereldwinkeltje zag ik. Zo veranderd heel het referentiekader van je jeugd. Raar gevoel was dat die dag.
Wat je beschrijft, herken ik volledig. Op mijn Stoop Photoblog - dat tegenwoordig loopt als een zonnetje en de fotos ook in vergroting kan laten zien - ben ik bezig met een serie fotos die zijn gerelateerd aan mijn jeugdherinneringen. Het is leuk te zien wat onveranderd is gebleven en wat niet.
Ja... een stukje emotionele nostalgie... Wie kan er niet over meepraten! Zo ook veranderde mijn geboorteplek (Genk-centrum) van een gezellig iedereen-kent-iedereen provinciestadje naar een uit zijn kluiten aan 't wassen betonnen- en staal monsterstad. Hoogbouw en appartementen allom.
"Stad in de steiger"...
Een reactie posten