"What remains" is de titel van een fototentoonstelling van Sally Mann in 2004. Ik kende deze fotografe niet totdat begin dit jaar een documentaire over haar werd uitgezonden op tv. Deze amerikaanse fotografe heeft eigenlijk drie thema's in haar fotografie; haar kinderen, landschappen en de dood. Vooral de foto's die betrekking hebben op de dood zijn in het begin niet goed gevallen. Ze had niet alleen dode dieren maar ook dode mensen gefotografeerd in een forensies instituut. Een galerie zei haar tentoonstelling af vanwege de vrees voor negatieve publiciteit. Dit terwijl zij toch de dood zeer integer weergaf. Uiteindelijk heeft ze de waardering gekregen voor haar werk die ze verdiende en een andere galerie in Washington hing haar werk wel op.Aan deze documentaire dacht ik terug toen onze kat een prachtige volwassen wezel op onze mat binnen bracht gisteren. Je weet dat een kat een rover is, maar het doet toch even pijn om te zien hoe zo'n mooi dier daar dood op de mat ligt. Direct dacht ik aan Sally Mann en heb geprobeerd een mooie foto te maken van dit prachtige diertje, met de waterdruppeltjes van het gras nog in zijn snorharen.
De kat hebben we streng toegesproken dat spreekt vanzelf!!
De foto is genomen met de 85 mm lens met daarussen de grootste extensiontube. Het is dus eigenlijk een macroopname.
Ook Sally Mann's foto's van de kinderen en de landschappen zijn zeer speciaal. Allen genomen met een grote technische camera. Vooral het licht in al haar foto's is zeer mooi. Wil je meer over haar weten dan kan je de links aanklikken hieronder. Als alles goed gaat kom je op twee filmpjes over haar werk terecht van You Tube. Een filmpje heb ik hieronder kunnen zetten, de ander kon ik niet downloaden en daarvan hier de link:
http://nl.youtube.com/watch?v=mXDQRKjUXvY
5 opmerkingen:
Ja katten hé, die van mij heeft zo de mode om merels te vangen en die dan tot de dood te brengen op de venstertablet tegen mijn wit pvc-raam. Hardnekkige vlekken krijg je daarvan die er slechts uitgaan na dagenlang felle zon erop (hier bij ons duurt dat dus wel even...). Straffen doe ik nooit, het is wel jammer maar toch moet je de natuur zijn gang laten gaan vind ik...
Achja, de katten....ze zijn nu eenmaal zo en toespraken houden ze al helemaal niet van.
Mooie foto van het slachtoffer.
Inderdaad, een mooie ode aan het slachtoffer van het kattengeweld...
Hier onlangs ook drie (!) dode merels in huis op twee dagen tijd...
Toespraken helpen niet zo veel, vrees ik, ,-), ze zien het eerder als een cadeautje voor ons...
Zonde wel van zo'n mooie wezel...
Vooreerst een hartelijke proficiat met je rond getalletje. Dat doet toch altijd wat, vind ik. Je hebt een interessante fotoblog en dat wordt stilaan bekend!
De poes, die kan daar eigenlijk niet aan doen. Dat is haar instinct natuurlijk en dat overheerst alles, zelfs een strenge toespraak van het baasje. Trouwens, ze heeft je dat diertje kado gedaan door het op de mat te leggen. Het is voor jou hoor! Je mag het hebben! Eigenlijk moest je de poes bedanken, ook voor de muizen en vogels die ze je komt brengen.
De foto die je ons hier toont is aangrijpend, zeker met het verhaal er bij.
Ja ik weet dat het een kadootje is. Hier in het bos krijg ik regelmatig een leuk presentje, hij komt er makkelijk aan. Maar een wezel was toch voor het eerst. Misschien heeft hij trouwens gewoon zijn concurrent uitgeschakeld. Een wezel is een hele goede muizenvanger!!
Een reactie posten