Eerst had ik dit blogje "doodvonnis" willen noemen. Dat is ook weer zo zwaar, maar depri vat mijn gevoel wel goed samen. Het is niet dat ik met de bomen rond mijn huis dagelijks praat zoals sommige natuurmensen schijnen te doen, maar ik ben toch erg aan ze gehecht geraakt de afgelopen 9 jaar. Natuurlijk wist ik dat de drie percelen rond mijn huis ooit ook bebouwd zouden worden, maar daar wil je niet aan denken als je de eekhoorntjes ziet spelen in de bomen.Toen er een lint werd gespannen werd ik er echt even niet goed van. Nu denk ik; begin morgen direct aub. De eekhoorntjes zitten al achter elkaar aan met de bedoeling een nestje te beginnen samen en de vogels zullen daar ook niet lang meer mee wachten. Maar zo zal het wel niet werken met bouw en kapvergunningen. Die bomen gaan natuurlijk om als het de ambtenaren belieft!!
7 opmerkingen:
jouw verhaal maakt deze foto zeer triestig...
Daar zou ik me ook niet goed bij voelen. Eigenlijk zou er een kapverbod moeten komen in het broedseizoen.
Een treurig verhaal, goed geïllustreerd.
een verhaal en een foto,
een foto en een verhaal,
het verhaal,
als aanleiding tot de foto,
tof toch,
dat je dat zo ventileren kunt...
hoe noemen ze dat ook al weer:
de allerindividueelste expressie
van een allerindividueel gevoel,
of, gewoon: kunst ....
inderdaad, triestig verhaal. Zeg tegen de eekhoorntjes dat ze steeds welkom zijn in het bos naast mijn huis. Met zo'n verhaal, krijg je meteen een heel andere blik op de foto..
ik vind het gruwelijk! Wij overwogen om te gaan bouwen, maar twijfelden. Ik heb nu dus duidelijk besloten dankzij jou verhaal. Bouwen is moord!
Nu maar hopen dat de eekhoorntjes nog een seizoen respijt krijgen. Je weet dat het bos er aan zal gaan. Als het dan gaat gebeuren, ja, dan doet dat pijn.
Prachtige foto om je gevoelens te uiten.
Een reactie posten