Als de deurtjes van de graven open staan word je eigenlijk getroffen door de desolate toestand waarin die graven zich bevinden. Stille getuigen van een vroegere devotie en pracht. Nu enkel nog kapotte stenen en deuren uit hun hangsloten waardoor wind en bladeren vrij spel hebben.
Ik was daar erg door getroffen en heb dit dan ook proberen vast te leggen in een reeksje van vier, waar de foto van de vorige blog ook deel vanuit maakt.
7 opmerkingen:
Het was een goed idee van jou om in de huisjes te fotograferen. De toestand van deze graven is inderdaad schrijnend.
Eenzaam en verlaten, vergeten, de doden.
Maar wel een fotografische goudmijn!
Ik bezoek de laatste tijd veel kerkhoven. Die van Evere ken ik nog niet. Blijkbaar de moeite!
Je bent heel goed geslaagd in de sfeer over te brengen - wat je schrijft is wat bij me opkwam toen ik de foto's zag.
Ik vind ze wel héél mooi, sereen...
Heel fraai die vervallen graven. Ik mag ook graag ronddwalen en vastleggen op kerkhoven. Alleen hebben we bij ons niet zoveel van die grote graven.
En zeggen dat ik daar geen km-tje vanaf werk, en dat ik er nog nooit ben geweest. Ik voel me schuldig nu ik deze mooi foto's bekijk.
De sfeer hoe die ook is
breng je prachtig over !
Gr.
P-TER
Een reactie posten